«Να προσέχετε»

Αυτή είναι η έκφραση που ακούμε τον τελευταίο καιρό από φίλους και συγγενείς που μας τηλεφωνούν μετά από κάθε «χτύπημα» στην Τουρκία για να μας ρωτήσουν τι κάνουμε, αν πάθαμε κάτι, τι συμβαίνει.

Λογικό θα πείτε. Η αλήθεια είναι για το χτήπημα στην Ιστικλάλ με ενημέρωσε ο Θεόφιλος που ήταν ήδη στο κανάλι. (Συνήθως η τηλεόραση παραμένει κλειστή μέχρι το απόγευμα, αφού εκτός από σειρές και εκπομπής στιλ «Χρυσό Κουφέτο» δεν έχει κάτι άλλο).

Κι ανοίγω την τηλέοραση και βλέπω ό,τι είδατε κι εσείς προφανώς. Μόνο που σε μένα όλα αυτά τα μέρη είναι η καθημερινότητά μου.

Εκεί όπου αποφάσισε να ανατιναχτεί ο ψυχικά διαταραγμένος κουρδικής ή αραβικής καταγωγής άντρας, πραγματικά ποσώς με ενδιαφέρει αν πίστευε ότι εξαέλωνοντας τον εαυτό του το Κουρδιστάν θα γινόταν αυτόνομο κράτος, ή ότι έκανε το θέλημα του Αλλάχ και θα γινόταν μάρτυρας, είναι το μέρος που περπατάω και περνάω σχεδόν τις μισές μέρες της εβδομάδας.

Σχεδόν μπροστά από το Σισμανόγλειο Μέγαρο του Προξενείου μας στην Κωνσταντινούπολη, όπου γίνονται όλες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις. 100 μέτρα από την τράπεζα που πάω και βγάζω χρήματα, ενώ λίγο πιο κάτω είναι και το μαγειριό που πάμε και τρώμε τα μεσημέρια.

Είναι η πρώτη φορά που αναστατώθηκα τόσο, γιατί σκέφτηκα ότι αν ήταν κάποια καθημερινή μπορεί να ήμουν κι εγώ εκεί, περπατώντας αμέριμνη όχι σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, στον ΠΙΟ πολυσύχναστο.

Στον δρόμο που ακόμα κι αν δεν έχεις αγοραφοβία, σε ώρες αιχμής την αποκτάς.

Χιλιάδες κόσμος πάει πάνω κάτω. Χιλιάδες μαγαζιά, εστιατόρια, ενώ βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα από την πλατεία Ταξίμ, όπως το δικό μας Σύνταγμα.

Η έκρηξη στην πλατεία Σουλταναχμέτ δεν με τρόμαξε τόσο. Ίσως γιατί δεν είναι ένα μέρος που συχνάζω. Ωστόσο με έκανε να είμαι καχύποπτη στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Να κοιτάζω τους διπλανούς μου με βλέμμα-ακτινογραφίας. Στην αρχή πιο εντόνα, αλλά με τον καιρό καταλάγιασε.

Όμως για κανέναν ψυχικά διαταραγμένο οποιασδήποτε καταγωγής δεν θα μείνω εγκλωβισμένη στο σπίτι. Μπορεί να αυξήσω τα δικά μου μέτρα ασφαλείας, αλλά δεν θα κάνω αυτό που ίσως επιδιώκουν. Να τρομοκρατηθώ. Και το μετρό θα πάρω, και σε λεωφορείο θα μπω και στην Ιστικλάλ θα ξαναπερπατήσω αμέριμνη. Δεν το παίζω ατρόμητη, αλλά πιστεύω σε αυτό που λένε ότι «Αν είναι να σου τύχει, θα σου τύχει». Κισμέτ που λένε εδώ στην Τουρκία!

Η Κωνσταντινούπολη είναι ωραία πόλη να ζεις. Είναι ωραία πόλη να είσαι τουρίστας. Έχει τόση ιστορία στους δρόμους της, στα σοκάκια της. Αλήθεια την αγαπώ και αισθάνομαι τυχερή που μένω εδώ.